Je zou het niet zeggen, maar ons universum wordt steeds kleiner. Daar waar we vroeger nog wel eens over de open vlakte staarde of op ontdekkingsreis gingen om nieuwe werelden te ontdekken kijken we nu vaak niet verder dan het scherm van ons mobiele telefoontje. De nieuwe wereld van vandaag is Google, Bing of een andere zoekmachine. Filmde we ooit de omgeving en legde deze vast op de gevoelige plaat, vandaag filmen we onszelf en zetten we onszelf middels de selfiestick steevast in het midden. Het gaat erom waar jij bent, en niet om waar je bent.
Zou ons ego uiteindelijk zo groot worden dat we onszelf uiteindelijk weer in het middelpunt van het universum zetten? Dat klinkt misschien erg “egocentrisch”, dat is het ook, maar vergelijk onszelf maar met stipjes op het oppervlak van een bal. Welk stipje op het oppervlak van een bal is exact in het midden van het oppervlak? Nee, ik bedoel dan niet het middelpunt in de bal maar puur het oppervlak aan de buitenzijde van de bal.
Zo’n punt op het oppervlak is dan wellicht op zichzelf het middelpunt van het oppervlak van de bal, maar vervolgens kan de stip naast deze punt exact hetzelfde beweren. elk punte aan de buitenzijde van de bal is het centrum van het oppervlak en ligt ook altijd exact even ver van het centrum van de bal. Goed, de bal is dan exact rond.
De grens van ons universum zit verscholen in onszelf waar fictie en werkelijkheid elkaar raken. En dat klinkt vreemder dan dat het is. We hebben een wereld waarin we “nu” bestaan en een wereld waarin we straks bestaan. Straks kan zijn over een enkele seconde maar “straks” kan ook over een langere tijd zijn, bijvoorbeeld een maand of een jaar. En om de echte wereld van de fictieve te scheiden kun je zeggen dat “nu” echt is en dat de wereld en werkelijkheid van over een jaar slechts fictie is. We kunnen er nu over dromen maar in materiële zin bestaat de toekomst nog niet. We zijn daar pas als het zo laat is. En deze zin verteld u precies aar de grens van het universum gevonden kan worden. De grens van het universum is de tijd en wel “nu”.
“Voor” en “na” het heden bestaan 2 fictieve werelden. De wereld van het verleden en de wereld van wat ons toekomt. Deze werelden bestaan slechts in gedachte en vertellen ons wat geweest zou zijn en wat wellicht gaat komen. En precies daar tussenin zit U, verscholen in het nu.
Welkom op de grens van de realiteit.. 
Ik weet niet wie dit stuk gemaakt heeft.
Maar het ‘nu’ bestaat niet universeel. ‘Nu’ is voor iedereen verschillend omdat beweging in het ruimte tijd systeem de tijdsvoortgang beïnvloed. Zowel het verleden als het heden of de toekomst gebeurt tegelijkertijd. Tijd is een illusie. Dit zijn letterlijke woorden van Einstein en is middels experimenten bevestigd. Wat nog wel steeds raadselachtig is, is dat we allemaal richting de toekomst gaan (the arrow of time). Entropie schijnt hier een oorzaak van te kunnen zijn.
Hoi Niek, ik ben de schrijver van dit blog al doe ik er de laatste jaren niet zoveel meer mee. Ik ben het met je eens dat het “nu” voor iedereen op een andere plaatst wordt ervaren en dat er niet 1 absoluut heden bestaat.
Ik weet niet hoeveel of wat je van mijn blog hebt gelezen maar ik ben nog steeds in de overtuiging dat het absolute heden wat ieder op een andere plaatst ervaart de uiterste grens is van het universum. We bevinden ons als het ware op het uiterste puntje van een tijdpijl die ons met 300.000km/s de toekomst in leidt. Je zou het ook kunnen omdraaien en je proberen voor te stellen dat alles wat “nu” gebeurd ons verlaat met de snelheid van licht.
Fotonen laten als het ware een spoor achter van verbruikte ruimt en tijd. Oké dan, tot zover even. Ik ben benieuwd of je mijn idee een beetje begrijpt.
Het ‘nu’ bestaat niet universeel maar is voor iedereen verschillend. Beweging in het ruimte tijd systeem beïnvloed de tijdsvoortgang. Einstein heeft dit ontdekt in zijn speciale relativiteits theorie. Het is middels experimenten bevestigd. Het verleden is niet weg en de toekomst bestaat nu al. Verleden heden en toekomst is slechts een illusie. Wat wel nog steeds raadselachtig is, is dat het tijdsverloop richting de toekomst gaat (the arrow of time). Entropie zou hier een oorzaak van kunnen zijn.
De opmerking of wij het middelpunt van het universum zijn… Tja, volgens het dubbele sleuf experiment is dit erg waarschijnlijk.
Alles wat zwe zien is in feite al geweest. We kijken letterlijk naar het verleden. Dat is iets eenvoudiger te “zien” als je naar een ster op 5 lichtjaar afsand kijket en dit lijkt/is iets minder relevant wanneer je naar een gebeurtenis aan de overkant van de straat kijkt.
Als je naar de “arrow of time”zou kijken zitten wij als individu allemaal op ons eigen puntje van die pijl. Vanuit ieder zijn eigen ik creëren we allemaal verschillende werkelijkheden. Mijn idee hierover is dat al die verschillende werkelijkheden als “bubbels” naast elkaar bestaan en soms interacties met elkaar aangaan.
Bevindt zich niet alle werkelijkheid in het heden?
Zeker wel,maar alles op zijn eigen plaats en afzondelijke tijdstip in de ruimte en tijd. Ten opzichte van jezelf is alles wat je ziet in feite verleden tijd.
Je bedoelt dat alles zijn eigen heden heeft?
Alles bestaat op ieder afzonderlijk moment op zijn eigen tijdstip en plaats in de ruimte.