De werkelijke grens van het universum bevindt zich in het heden..

Je zou het niet zeggen, maar ons universum wordt steeds kleiner. Daar waar we vroeger nog wel eens over de open vlakte staarde of op ontdekkingsreis gingen om nieuwe werelden te ontdekken kijken we nu vaak niet verder dan het scherm van ons mobiele telefoontje. De nieuwe wereld van vandaag is Google, Bing of een andere zoekmachine. Filmde we ooit de omgeving en legde deze vast op de gevoelige plaat, vandaag filmen we onszelf en zetten we onszelf middels de selfiestick steevast in het midden. Het gaat erom waar jij bent, en niet om waar je bent. 

Zou ons ego uiteindelijk zo groot worden dat we onszelf uiteindelijk weer in het middelpunt van het universum zetten? Dat klinkt misschien erg “egocentrisch”, dat is het ook, maar vergelijk onszelf maar met stipjes op het oppervlak van een bal. Welk stipje op het oppervlak van een bal is exact in het midden van het oppervlak? Nee, ik bedoel dan niet het middelpunt in de bal maar puur het oppervlak aan de buitenzijde van de bal. 

Zo’n punt op het oppervlak is dan wellicht op zichzelf het middelpunt van het oppervlak van de bal, maar vervolgens kan de stip naast deze punt exact hetzelfde beweren. elk punte aan de buitenzijde van de bal is het centrum van het oppervlak en ligt ook altijd exact even ver van het centrum van de bal. Goed, de bal is dan exact rond.

De grens van ons universum zit verscholen in onszelf waar fictie en werkelijkheid elkaar raken. En dat klinkt vreemder dan dat het is. We hebben een wereld waarin we “nu” bestaan en een wereld waarin we straks bestaan. Straks kan zijn over een enkele seconde maar “straks” kan ook over een langere tijd zijn, bijvoorbeeld een maand of een jaar. En om de echte wereld van de fictieve te scheiden kun je zeggen dat “nu” echt is en dat de wereld en werkelijkheid van over een jaar slechts fictie is. We kunnen er nu over dromen maar in materiële zin bestaat de toekomst nog niet. We zijn daar pas als het zo laat is. En deze zin verteld u precies aar de grens van het universum gevonden kan worden. De grens van het universum is de tijd en wel “nu”. 

“Voor” en “na” het heden bestaan 2 fictieve werelden. De wereld van het verleden en de wereld van wat ons toekomt. Deze werelden bestaan slechts in gedachte en vertellen ons wat geweest zou zijn en wat wellicht gaat komen. En precies daar tussenin zit U, verscholen in het nu. 

Aan wie is de Nederlandse staat zijn schuld dan eigenlijk schuldig?

Heel leuk hoor dat de staatsschuld zo’n €27.000,- per Nederlander is. En natuurlijk ook geweldig dat de overheid die schuld bij de burgers legt. Tenslotte moet iemand de prijs betalen.  Da’s wel zo eerlijk, wie een schuld heeft moet zijn schuld “het liefst met rente” terugbetalen. Het mooie is dat de staat vandaag de dag geld kan lenen met negatieve rente. Das wel zo handig, als de staat maar genoeg leent lost de schuld vanzelf op. 1% negatieve rente op 1 miljoen verminderd de staatsschuld meteen met €10.000, hoeveel miljard gaat de staat nog lenen om ons schuldenvrij te maken?

Ons? Da’s een grap, de staat is dat geld tenslotte schuldig aan zijn burgers, binnen en buiten de grenzen van de provincie die men ook wel Nederland noemt. Hoe zit dat dan? Als iedere staat, dus niet louter Nederland, zwaar in de schulden zit en diezelfde staten dat geld schuldig zijn aan  hun burgers, waarom moeten de burgers dan meer belastingen gaan betalen? De staat is ons in feite geld schuldig, en vervolgens krijgen we zelf de rekening hiervoor? Da’s lekker, want vervolgens leent de staat dat geld met negatieve rente van u zodat u zich helemaal kapot kunt werken en daar uiteindelijk steeds minder voor terug krijgt. Jaja, de wereld van het geld is een heel leuk sprookje. En de enige manier om uit de schulden te komen is tot het inzicht komen dat financiële rijkdom in feite de grootste schuld is die u kunt hebben. Des te meer u van dat goedje in huis heeft, des te armer u eigenlijk bent. Ooit gedacht dat een dakloze misschien wel de rijkste persoon op aarde was?  😉

 

Vanuit het hier en nu gaat u iedere seconde een stukje verder..

Zo moeilijk is dat toch niet? Als u kunt klokkijken en u zich een beetje bewust bent van uw eigen positie in het universum dan is het kinderlijk eenvoudig om tot het besef te komen dat uw eigen aanwezigheid in de ruimte en tijd letterlijk de plaats is waar vanuit het universum steeds verder uitdijt.  Bij iedere stap die u zet volgt een reactie daarop van het universum om u heen. En het universum is niet louter de enorme ruimte om ons heen gevuld met sterren en planeten,  het universum is het alles omvattende heelal. Wellicht afgeleid van “het al”.

Als ik hier een stukje tekst plaatst op dit weblog dan reageert het universum daar in zekere mate op. Geen zorgen, ik kan niet het hele universum even een slinger geven en ben ook niet in staat om de Maan uit positie te brengen. Nee, de mate waarin ik in staat ben om het universum te veranderen is groot, maar dan wel weer zo klein dat u er eigenlijk niets van zult merken. 🙂 En ik ben geen tovenaar ofzo, ik heb net zoveel macht over het universum als u. De waarheid kan worden gevonden in het allerkleinste, wellicht kunt u uw eigen God vinden onder een steen, maar ja.. als je niet weet hoe je moet kijken ga je dat natuurlijk nooit zien of vinden.. 😉

Daar waar de wetenschap op zoek is naar een verklaring van de werkelijkheid zet diezelfde wetenschap zich bij iedere ontdekking steeds verder buiten spel. Ze lopen letterlijk de werkelijkheid voorbij door niet het spel in zichzelf te ontdekken. Daar waar het einde is daar is ook het begin, en natuurlijk kun je heel ver gaan in het zoeken naar het begin door met je telescoop de ruimte in te staren, of door het kleinst mogelijke deeltje in kaart te brengen. Een hele leuke puzzel, maar beide puzzels brengen u nooit daar waar u zijn moet. Om de werkelijkheid echt in kaart te brengen moeten we voornamelijk naar onszelf kijken, en de leuke contradictie die ons gegeven is maar die slechts een enkeling zal begrijpen is het volgende, ik zal hem even apart quoten zodat u er niet aan voorbij gaat. ( ow ja, u gaat altijd voorbij en wel met zo’n 300.000km/s terwijl licht het spoor is wat wij achterlaten in de ruimtetijd.. ).

Des te realistischer u bent, des te minder u in staat bent om de realiteit te bevatten. Als u denkt dat deze illusie echt is dan heeft u het mis. Het is echt een illusie.

Het is verder een heel klein stapje om tot een heel eenvoudig inzicht te komen, en met alle kennis van de wereld zult u nimmer tot deze wijsheid komen. Niets is zo vergankelijk als kennis, de eeuwigheid verbergt zich in wijsheid en kan gevonden worden in alle metaforen die de illusie van de werkelijkheid u laten zien. Als u droomt dan droomt u in metaforen, en als u wakker bent is dat eigenlijk exact hetzelfde. De realiteit is niets meer dan een hardnekkige droom waaruit u ooit zult ontwaken om wakker te worden in de volgende droom. Ha, dat klinkt weer lekker zweverig..:) En daar hou ik eigenlijk helemaal niet van, maar goed.. moet ik mijn ogen dan sluiten voor de werkelijkheid die een illusie is?

Goed, als je heel realistisch bent, en dan bedoel ik echt realistisch!, dan kunnen we eigenlijk helemaal niet bestaan. Hoe realistisch is het als ik stel dat er een oneindig grote ruimte bestaat waarin een oneindig klein stipje bestaat ( als de ruimte oneindig groot is, dan zijn wij natuurlijk oneindig klein)  waarin kleine wezentjes leven die achter een televisie op de bank zitten met een Ipad? En elke ochtend lopen die wezentjes naar de bakker en drinken koffie. Zo houden er blijkbaar ook van om elkaar de hersens in te slaan en zijn verslaaft aan olie. Ook denken ze dat ze in staat zijn om het universum in kaart te brengen, maar dat is ongeveer hetzelfde als de weg van Amsterdam naar New York te vragen aan een mier. De kans dat dat lukt is oneindig klein. 🙂

Goed, de enige overeenkomst die zowel door een mier of een mens begrepen zou kunnen worden ( en dat is wel zo eerlijk)  is dat je bij iedere actie die je teweeg brengt je in staat bent om het universum een klein beetje naar eigen inzicht in te vullen.  Heel eenvoudig eigenlijk, uw eigen bestaan in het hier en nu is exact op de plaats waar vanuit het universum telkens een stukje verder gaat. Vandaag is de grens van het universum, en uw eigen staat van bewustzijn ( en dat is de staat waarin u zich bewust bent van uw eigen moment in het “nu”) geeft aan hoe flinterdun of kort die grens eigenlijk is.

De realiteit creëren we zelf vanuit het “nu”.  En dat “nu” dat is dus de grens van het universum.  En nu verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

Vreemd dat men zo vijandig reageert op een ander idee..

Het is niet anders, ik stel dat wij met 300.000km/s  verder bewegen door de ruimtetijd en dat zodra we dit niet meer doen of kunnen dat we dan eigenlijk dood zijn. We gaan dan in feite over in licht. Het is een iets andere kijk op de realiteit die niet perse goed of fout is. Het is anders. En natuurlijk hoef je dit niet met mij eens te zijn. Maar ik verplicht niemand tot iets. Maar het blijft me wel verbazen hoe men zich blijkbaar persoonlijk voelt aangevallen door mijn kijk op de realiteit die je toch nooit bij mij zult kunnen veranderen. Goed, het kan wel.. maar dan verwacht ik op z’n minst dat je middels een trappetje van een wolk komt neergedaald en een paspoort bij je hebt waarop staat dat je God bent. En zolang je dat niet kan dan hou ik het er maar bij dat God niet bestaat en dat niemand mij hoeft te vertellen wat de waarheid is. Ik schrijf uiteindelijk op wat ik geloof en waarvan ik denk dat het waar is. En al heb je alle boeken gelezen die jou allemaal vertellen wat waar is en wat niet. Ik denk wat ik denk, en niemand die me dat af kan nemen. Behalve dan die man of vrouw die nu nog op een wolk zit  en aan mij kan bewijzen dat hij of zij God is.

Welkom op de grens tussen realiteit en toekomst..

Hoe dicht staat u nog bij uzelf? In welke mate realiseert u zich dat u zelf heel veel invloed heeft op de toekomst? Realiseert u zich dat u uw eigen toekomst continu zelf bepaald door er zelf voor de kiezen om een stapje naar links of rechts te maken? En dan gaat het niet over verkiezingen, maar puur om het momentje “nu” waarin u continu gevangen zit. Als ik stel dat u zelf uw toekomst bepaald dan denkt u vast aan de toekomst die u tegemoet komt over een paar dagen, een week, jaren of decennia. En daar gaat u eigenlijk een klein beetje de mist in. Het gaat hier over de toekomst die voor u ligt in enkele minuten of secondes. Het gaat over de toekomst waarin u nu een bepaald om een boterham te gaan smeren of dat u toch nog maar eerst een kop koffie gaat drinken. De keuze of u over een paar minuten in de auto stapt om naar uw werk te gaan of dat u toch maar met de fiets naar een kennis gaat en vandaag een dagje vrij neemt.

Iedere keuze die u maakt heeft een gevolg voor de toekomst. Vanuit uw eigen keuze die u maakt realiseert u een stukje werkelijkheid die wel of niet zal bestaan. Als u vandaag in de auto stapt om naar uw werk te gaan, en stel dat u windmolens verkoopt, dan bestaat er een kans dat u vandaag een order binnen krijgt om 20 windmolens te leveren en plaatsen op de nieuwe Maasvlakte. Het is ook mogelijk dat u onderweg gaat naar een kennis en daar toevalligerwijs een persoon tegenkomt die u een nieuwe baan aanbiedt zodat u over een paar weken geen windmolens meer verkoopt maar dat u ergens in Hong Kong de leiding gaat geven aan een nieuwe broodjeszaak.

Op ieder moment “vanuit uw eigen heden” maakt u telkens keuzes die zowel voor u als voor een ander de toekomst in bepaalde mate bepalen.  Er is eigenlijk niets absurds aan om te stellen dat de grens tussen wat was en wat komt precies op het moment is daar waar u uw keuzes maakt.  Het lijkt me niet zo vreemd om te stellen dat de grens tussen verleden en toekomst exact plaatsvind op het moment “nu”.

Het verbaast me dan weer wel een beetje dat ik dan zoveel bagger over mij heen krijg als ik stel dat het moment “nu” tevens de uiterste grens van het universum is. Ik weet wel hoe het komt eigenlijk..:)

Als ik het over de uiterste grens van het universum heb dan pakt men een telscoop en gaat zo ver mogelijk het universum in staren. En slechts een enkeling realiseert zich dat datgene wat zo ver weg lijkt eigenlijk heel dichtbij is. Uw eigen bestaan in de 4 dimensionale ruimtetijd  is exact de plaats waaruit nieuwe tijd en ruimte ontstaat. Voorbij de uiterst grenzen van het universum ligt slechts de ongeschreven toekomst. Heel simpel eigenlijk, voorbij het universum bestaat niet omdat het simpelweg nog niet zo laat is.

Het licht is de wijzerplaat van de klok waar wij langs bewegen.

Het zal de wetenschap niet zijn  ontgaan dat tijd en beweging aan elkaar gerelateerd zijn. Om tijd te meten gebruiken gebruiken we een beweging of trilling die zo constant mogelijk is of op z’n minst lijkt te zijn.  Een eenvoudige klok is in principe genoeg, op een goede klok loopt de secondewijzer met altijd exact dezelfde snelheid in de rondte over de wijzerplaat. Bij een klok met een omtrek van 1 meter gaat het uiterste puntje van de secondewijzer altijd met 1m/min in de rondte. Als we middels deze wijze naar een klok kijken kun je ook zeggen dat de snelheid waarmee tijd verloopt 1m/min is. Zodra de secondewijzer een weg heeft afgelegd rond de wijzerplaat van 60 meter, je zou dan eigenlijk een wieltje op het puntje van de secondewijzer moeten monteren, dan weet je dat er na een afgelegde weg van 60 meter een uur aan tijd voorbij is gegaan.

Tijd kun je heel goed uitdrukken in “afgelegde weg”,  en bij een constante snelheid kun je het aantal secondes wat voorbij is gegaan eenvoudig tellen door gewoon de afgelegde meters te tellen. Als je weet dat een snelheid altijd exact dezelfde is dan maakt het in wezen niets uit of je spreekt over m/s of s/m. Dan rest mij eigenlijk een aantal vragen die maar niet beantwoord worden:

Waarom mag je niet zeggen dat de snelheid van tijd gelijk is aan de snelheid van licht die wij meten?

In plaatst van een lichtsnelheid van 300.000km/s kun je ook zeggen dat tijdsverloop gelijk is aan 1s/300.000km. Als we “het licht” beschouwen als de wijzerplaat van het universum dan is het mogelijk om ons eigen bestaan in het heden, het hier en nu,  te zien als het uiterste puntje van een secondewijzer.  Is het onmogelijk om een concept te bedenken waarin tijd een snelheid heeft?

 

 

 

 

 

Waarom hebben natuurkundigen toch zo’n moeite met referentiekaders en definities?

Natuurkunde voor beginners..

Volgens de wetenschap is de lichtsnelheid zo’n 300.000km/s, ik rond dat een beetje af omdat de exacte waarde relatief is. Tenslotte is de meter ook maar een afspraak, en als deze op e.a. manier iets langer was geweest dan was de lichtsnelheid ook op een mooi rond getal uitgekomen. Ik zou de exacte afstand die een foton in 1 seconde zou afleggen in vacuüm.  299 792 458 m/s, overigens gewoon 1 Rudiaanse kilometer ( Rkm)  noemen.

De gemeten lichtsnelheid is dan exact 1 Rkm/s in vacuüm. Tot zover even dit.

Nu onstaat er wel een probleem met de formule E=mc². Want c staat dan nog steeds voor de lichtsnekheid, maar als we daar dan 1Rkm voor invullen dan wordt de formule als volgend:

E = m x (1²Rkm / 1²s) , oftewel E = m x 1.

Nu wat anders,

Als licht een snelheid heeft van 1 Rkm/s t.o.v. ons, dan kun je ook zeggen dat wij een snekheid hebben van 1Rkm/s t.o.v. licht. U weet wel, relativiteit. Als A een snelheid heeft t.o.v. B, dan heeft B exact dezelfde snelheid t.o.v. A.

Het blijft me verbazen hoeveel moeite men in de wetenschap heeft met het kiezen van andere referentiekaders en hoe weinig ze eigenlijk begrijpen van de door henzelf bedachte definities. Wie een beetje scherp is ziet gewoon heel eenvoudig dat Einstein heeft bewezen dat 1 x 1 = 1. Tja, wetenschappelijke blindheid noem je dat. Door de bomen het bos niet meer zien..

 

Light Does Not Travel by Walter Russell

Greetings … in the day of Love … and is my pleasure to explain … to honor American Scientist Walter Russell who was an illuminated one … his concept about Light. I will give that information ‘as is’ for your mind. Professor Walter Russell (or PolyMath) reproduce in several books a great understanding not yet appreciated neither understood. In my modest opinion we need to quantize these concepts … and standardize in ‘Modern Science’. Please watch this picture … Well, Polymath Russell say that ‘Light does not travel … It reproduce itself’. This ‘seems’ very clear … but if the Light does not travel … then what is it speed? ‘The speed of Light’ depends of the frequency and length of these waves. Enjoy the note. Giovanni A. Orlando. PS. Prof. Russell is the only person who join and explain (need some development) dimensions … including the dimension of Love … in a new frame. Written by Walter Russell The Secret of Light – Chapter XII Light cannot be seen, it can only be known. Light is still. The sense of sight cannot respond to stillness. That which the eyes “feel” and believe to be Light is but wave motion simulating the idea of Light. Like all things else in this electric wave universe the idea of Light cannot be produced. Electric waves simulate idea only. They do not become idea. When man sees the light of the sun he believes that he is actually seeing light when the nerves of his eyes are but “feeling” the intense, rapid, short- wave vibrations of the kind of wave motion which he senses as incandescence. The intensely vibrant electric current mirrored into the senses of the eyes fairly burns them. They cannot stand that high rate of vibration. The eyes would be destroyed by such a vibration but light would not be the cause of that destruction. Fast motion, simulating light, would be the cause. It would be like sending a high voltage electric current over a wire, so fine that the current would burn it out. Man likewise cannot see darkness. The nerves of his eyes, which sense motion, slow down to a rate of vibration that he can no longer “feel.”Man is so accustomed to the idea that he actually sees light in various intensities illuminating various substances to greater or lesser degree that it is difficult for him to realize that his own senses are but acting as mirrors to reflect various intensities of wave motion. But that is all that is happening. Every electrically conditioned thing in Nature reflects the vibrations of every other thing, to fulfill its desire to synchronize its vibrations with every other thing. All matter is the motion of light. All motion is expressed in waves. All light waves are mirrors that reflect each other’s condition unto the farthermost star. This is an electrically conditioned wave universe. All wave conditions are forever seeking oneness. For this reason all sensation responds to all other sensation. Is Light A Wave Or Corpuscle? Much controversy has arisen as to whether light is corpuscular, as Newton claimed it to be, or waves. There is much evidence in favor of both theories. It is both. Light is expressed by motion. All motion is wave motion. All waves are expressed by fields of equal and opposite pressures of two-way motion. The entire volume within wave fields is filled with the two opposite expressions of motion-the positive expression that compresses light into solids, and the negative expression that expands it into space surrounding solids. All space within wave fields is curved. Curvature ends at planes of zero curvature that bound all wave fields. These boundary planes of omnipresent magnetic Light act as mirrors to reflect all curvature into all other wave fields in the universe, and as fulcrums from which motion in one wave field is universally repeated. All Matter Is Wave Motion Together these constitute what we call matter and space. It has been difficult to conceive light as being purely corpuscular, for light is presumed to fill all space. Space is not empty. It is full of wave motion. Corpuscles of matter are one half of wave cycles of light. Space is the other half. There need be no mystery as to whether light is corpuscular or wave, for waves of motion which simulate the light and darkness of space is all there is. The light and motion of solid matter, and of gaseous matter of space, differs only in volume and condition. Water of earth is compressed into small volume while water of the heavens is expanded thou sands of time in volume. Each condition is the opposite half of the cycle of water. Water vapor is water turned inside out. It again becomes water by turning outside in. Expansion- contraction sequences result from this process. All Matter Is Simulated Light Water of the heavens still is water, and it still is light waves. No change whatsoever has taken place between the waters of earth and those of the heavens except a change of its condition from positive to negative preponderance. This change is due solely to a change of its direction in respect to its center of gravity. All dense cold matter, such as iron, stone, wood, and all growing or decaying things, are light. We do not think of them as light but all are waves of motion, and all waves of motion are light. Light is all there is in the spiritual universe of knowing, and simulation of that light in opposite extensions is all there is in the electric wave universe of sensing. The simulation of light in matter is not light. There is no light in matter. Perhaps the confusion which attends this idea would be lessened if we classify everything concerning the spiritual universe, such as life, intelligence, truth, power, knowledge and balance as being the One Light of Knowing, and everything concerning matter and motion as being the two simulated lights of thinking. Thinking expresses knowing in matter but matter does not think, nor does it know. Thinking also expresses life, truth, idea, power and balance by recording the ideas of those qualities in the two lights of matter in motion, but matter does not live, nor is it truth, balance or idea, even though it simulates those spiritual qualities. Man’s confusion concerning this differentiation lies in his, long assumption of the reality of matter. His assumption that his body is his Self, that his knowledge is in his brain, and that he lives and dies because his body integrates and disintegrates, has been so fundamental a part of his thinking that it is difficult for him to reverse his thinking to the fact that matter is but motion and has no reality beyond simulating reality. The light which we think we see is but motion. We do not see light. We feel the wave vibrations set up by the motion that simulates light, but the motion of electric waves that simulate light is not that which it simulates. Confusion Concerning Light Corpuscles There is much confusion concerning the many kinds of particles of matter such as electrons, protons, photons, neutrons and others. These many particles are supposedly different because of the belief that some are negatively charged, some are positively charged and some are so equally charged that one supposedly neutralizes the other. There is no such condition in nature as negative charge, nor are there negatively charged particles. Charge and discharge are opposite conditions, as filling and emptying, or compressing and expanding are opposite conditions. Compressing bodies are charging into higher potential conditions. Conversely, expanding bodies are discharging into lower potential conditions. To describe an electron as a negatively charged body is equivalent to saying that it is an expanding-contracting body. Contracting and expanding bodies move in opposite directions. Contracting bodies move radially inward toward mass centers, and expanding bodies move radially outward toward space that surrounds masses. In this two-way universe, light which is inwardly directed toward gravity charges mass and discharges space. When directed toward space it charges space and discharges mass. All direction of force in Nature is spiral. The charging condition is positive. It multiplies speed of motion into density of substance. The principle of multiplication of motion because of decrease of volume is the cause of the acceleration of gravity. The discharging condition is negative. It divides speed of motion into tenuity of substance. The principle of the division of motion because of expansion of volume is the cause of the deceleration of radiation. One can better comprehend this principle by knowing that what we call substance is purely motion. Motion simulates substance by its variation of pressures, its speed and its gyroscopic relation to its wave axis. Particles are variously conditioned as to pressure but there are no different kinds of particles. All are light waves wound up into particles that are doubly charged. Their position at any one point in their wave causes them to have the electric condition appropriate for that point. Light particles are forever moving in their octave waves. All are either heading toward their cathode or their anode, which means toward vacuity or gravity. They are all moving either inward or outward, spirally. All Light Particles Are Alike All light particles are either expressing the mother- light principle or the father-light principle. For example, if a particle is on the amplitude of the wave, it would be a true sphere, and as a true sphere it would be neither positive nor negative. It might then appropriately be called a neutron. A particle which is spirally heading inward toward the apex of a vortex in the process of becoming a sphere might appropriately be called a proton, because of its expressing the father-light principle. Again, if it is moving spirally outward, it could appropriately be called an electron because it would then be discharging in excess of its charge or expanding in excess of its contraction. Light rays, for example, leaving the sun, are discharging the sun. They are also discharging themselves because they are expanding into greater volume. They are also lowering their own potential by multiplying their volume. They reverse their charge when radially converging upon the earth. They are then charging the earth and themselves by contracting into smaller volume and are simultaneously multiplying their own potential by thus contracting. Semi-cyclic Alteration In an electric current there is a constant interchange between anode and cathode or positive and negative poles. A light particle expands as it leaves the cathode in an outward radial direction and contracts as it radially approaches the anode. This light particle has been the same light particle at all times in all parts of its journey. Its variation of charge and discharge, its direction of motion and the condition of wave pressure in which it finds itself at all times are the sole reasons for its changing from one condition to another. The light particles are all the same light particles, all being different only in pressure condition. This is also true of the elements of matter. Whether they be iron, carbon, silicon, bismuth or radium, all are composed of the same kind of light particles. They all seem to have different qualities and attributes, but those qualities and attributes are likewise given to them purely by the positions they occupy in their waves. All Things Simulate Light A particle of light which belongs to an atomic system of sodium has in it all of the entire range of the elements, besides all of every other creating thing in the universe. It acts to carry out the purposefulness of the idea of sodium simply because it is in the pressure condition of sodium, and is a part of the unfolding pattern of the seed of inert gas of the octave from which it has unfolded. If that same particle unfolded from the seed of the oak, it would be part of the wood fiber of its trunk, or leaf, or of the chlorophyll which colored its leaves, but it would be the same kind of particle while fulfilling the purpose of cellulose as while fulfilling the purpose of sodium. All matter in this universe is but differently conditioned motion simulating light, and all differences in condition are pressure differences. Light Does Not Travel The speed with which light presumably travels is 186,400 miles per second. The distance between stars is so great that the speed of light is computed as light years, for the distance computed by lesser units of time would yield figures so great that they would be meaningless. Light only seems to travel. It is but one more of the countless illusions caused by wave motion. Waves of the ocean seem to traverse the ocean but they only appear to do so, for waves are pistons in the universal engines, and pistons operate up and down. Wave pistons of light, or of the ocean, operate radially and spirally inward and outward, toward and away from gravity. Waves of light do not travel. They reproduce each other from wave field to wave field of space. The planes of zero curvature, which bound all wave fields, act as mirrors to reflect light from one field into another. This sets up an appearance of light as traveling, which is pure illusion. The sunlight we feel upon our bodies is not actual light from the sun. What actually is happening is that the sun is reproducing its own condition on the earth by extending the reproductions out through cold space into ever enlarging wave fields until those reproductions begin to converge again toward our center of gravity into ever smaller wave fields. The heat we feel and the light we see is dependent entirely upon the ability of the wave fields to reproduce the light and heat, and that ability is conditioned upon the amount of moisture in the atmosphere. If there were no moisture in the atmosphere, our bodies would carbonize from the heat thus reproduced. One cannot consistently think of that heat as direct rays of the sun, for that same sunlight was intensely cold during its reproduced journey through the immensely expanded wave fields of space between the sun and earth. The light and heat that appear to come from the star or sun have never left the star or sun. That which man sees as light and feels as heat is the reproduced counterpart of the light and heat that is its cause. The rate of vibration in a wave field depends upon its volume. Vibration in a wave field means the pulse of interchange between its compressed core and the space surrounding that core. A slow vibration in a large wave field would cool one’s body, or even freeze it, while fast pulsing interchange in extremely small wave fields could burn one’s body. A lens that multiplies light and heat toward a focal point which sets paper on fire merely compresses larger wave fields into smaller ones. The rate of vibration increases for the same reason that the planets nearest the sun move much faster in their small orbits than those that are far away from the sun. Kepler’s law covering the speeds of planets will apply to rates of vibration in wave fields as appropriately as with the movements in the solar system.

De relativiteitstheorie is zeer eenvoudig te verbeteren, maar niemand kijkt.

Je hoeft geen natuurkundige te zijn om tot het inzicht te komen dat Albertje E verkeerd zat te kijken. Ik denk zelfs dat deze grappenmaker verdomd goed wist dat er nog iets ontbrak in zijn theorie, en dat is ook gewoon een feit. Men is nog steeds op zoek naar een theorie die de wiskundige modellen die gebruikt worden in de kwantum mechanica kan koppelen aan de theorie van Einstein. Vergeet niet, Einstein had een theorie. En deze theorie is nog steeds geen absolute waarheid.

Wiskundig gezien lijkt de theorie van Einstein tot op grote hoogte de waarheid te spreken, op kwantum niveau blijkt God toch een dobbelaar.  U zou dit eenvoudig kunnen vergelijken met Einstein die exact weet waar de dobbelstenen zullen vallen, en dat is dan in de dobbelbak, maar op kwantum niveau kan Einstein niet vertellen op welke getallen de dobbelstenen zullen vallen. De getallen die zullen vallen voorspelt men wel op kwantum niveau, maar daar weet men dan weer niet waar de dobbelbak staat. Zo eenvoudig kan een ingewikkeld probleem vertaalt worden.
Het probleem waar de huidige natuurkunde mee worstelt is dat ze de relativiteitstheorie voor waar aannemen en dat men op zoek is naar een theorie, zoals de superstring theorie waar we nooit meer iets van vernemen, die moet passen binnen de kaders van de relativiteitstheorie. Niemand betwist de relativiteitstheorie ook al lijkt deze wiskundig gezien helemaal juist te zijn. De wetenschap worstelt dus met 2 puzzels die beide kloppen, maar helaas zijn de 2 puzzels van verschillende stukjes gemaakt die nooit op elkaar zullen passen.  De oplossing van deze 2 puzzels is simpel. De puzzelstukjes van de relativiteitstheorie liggen namelijk ondersteboven. Draai de stukjes om, en alle stukjes van de 2 puzzels vormen samen 1 grotere puzzel waarin ieder stukje perfect past.

De oplossing?
Het is niet het licht wat altijd maar met 300.000km/s gaat,  we zijn het zelf die altijd maar met 1s/300.000km verder in de ruimtetijd gaan. En dat laatste vraagt om een 4 dimensionale waarneming van de werkelijkheid waarbij tijd niet langer een wiskundige dimensie is, maar waarbij tijd gezien kan worden net als al die andere dimensies. Zo simpel, maar niemand kijkt.

De lichtsnelheid is een broodje aap..

Het is erg jammer dat men in de natuurkunde niet meer in staat is om buiten het hokje te kijken. Laten we dit maar wetenschappelijke blindheid noemen. Dat de lichtsnelheid geen snelheid is is verdraait eenvoudig te bewijzen, maar helaas weet haast niemand hoe je dan moet kijken. Dit is goed te vergelijken met het oude idee van een platte aarde waarbij we nu door goed te kijken duidelijk kunnen zien dat de aarde rond is. Als je weet hoe je moet kijken kun je het letterlijk zien. En als je niet weet hoe je moet kijken dan ga je het nooit zien.

Voor iedere seconde die we tellen schrijven we letterlijk een stukje op in de ruimtetijd, we hoeven maar op onze klok te kijken om te zien dat het steeds later wordt. En als we nu even 24 uur naar onze klok blijven kijken dan zult u zien dat u over 24 uur in de toekomst bent beland. Hoezee..  u bent zojuist begonnen aan uw tijdsreis naar de toekomst.

Aan de andere kant van dit verhaal zitten de fotonen. En daar waar u telkens met 1s/s een stukje verder gaat in de ruimtetijd daar blijven fotonen achter in de ruimtetijd van het verleden.  Licht blijft achter als een spoor van vervlogen ruimtetijd terwijl u op ieder moment een stukje verder gaat. Zonder het “nog” te beseffen bevindt u zich op de uiterste rand van het universum waarin u uw dromen wel of niet waar kunt maken. Wat u niet doet zal nooit bestaan in dit universum en dat wat u wel doet blijft “zichtbaar” achter in de ruimtetijd van het verleden. Hoe wakker bent u om te beseffen dat uw eigen besef van het heden in uw eigen momentje “nu” de grens van het universum is? Bent u in staat om anders te kijken?