We kunnen natuurlijk trachten om steeds dieper in het universum te kijken in de hoop dat we een glimp zullen opvangen van de oorsprong van het universum, dat is ook zeker geen verkeerde gedachte, maar vergeet dan niet dat hoe dieper we het universum in kijken des te verder we terug kijken naar het verleden. Zodra we iets waarnemen op 5 lichtjaar afstand dan zien we daar een gebeurtenis die zich 5 jaar geleden afspeelde. En als we 10 miljard lichtjaar “verder” kijken dan zien we daar een gebeurtenis die zich 10 miljard jaar geleden afspeelde. Kort gezegd, des te verder we het universum in kijken, des te verder kijken we terug in de tijd. Dit concept is eigenlijk al een mooie insteek waarmee we de tijd en ruimte dimensie aan elkaar kunnen koppelen.
Des te verder je het universum inkijkt, des te verder je terug kijkt in de tijd. Het tegenovergestelde is ook waar. Des te minder ver je kijkt, des te minder je terug kijkt in de tijd. Met als hoogtepunt je eigen ik als waarnemer van het universum waarbij je eigen mate van bewustzijn je de kans geeft om in het verleden, heden of toekomst te leven. Wat het werkelijke heden is is eigenlijk een staat van bewustzijn. En des te bewuster je bent van jezelf in de tijd en ruimte, des te bewuster je bent van het heden.
Als ik spreek over een grens van het universum dan is dat de grens waar tijd en ruimte samenkomen. En die grens noem ik het heden. Maar het heden is natuurlijk een soort van ongrijpbaar begrip. U kunt dit vergelijken met het zeggen van “nu”, maar zodra u dit uitspreekt is het alweer verleden tijd. Het absolute heden is als het ware een ongrijpbaar moment in de ruimte tijd, die met dezelfde snelheid op ons afkomt alsdat ze weer verdwijnt.
Tijd en ruimte zijn goed te vergelijken met het spoor waarover een trein met een constante snelheid rijdt. U zit in de trein en op ieder moment bevindt u zich op een nieuw stukje ruimte op telkens weer een nieuwe stukje tijd. De trein van de ruimtetijd staat nooit stil zodat u ook nooit 2x op exact hetzelfde stukje spoor op exact hetzelfde tijdstip zult zijn. Ik hoop dat dit stukje tekst redelijk te begrijpen is, het is niet het wetenschappelijke bewijs waarmee ik aantoon dat het heden de grens van het universum is, het is slechts een concept wat u wel of niet wilt begrijpen. Hoe diep durft u naar uzelf te kijken?
Welkom op de grens van de realiteit.. 
als ik een glas laat vallen en kan dit glas weer op pakken voor dat het stuk valt op de grond ben ik met mijn reactie sneller dan het licht dan door iets wat gebeurt niet te laten gebeuren dus als ik met 5 lichtjaar de ruimte inkijk zie ik wat daarna is gebeurd als ik wil weten wat daarvoor is gebeurt zal ik meer als 5 lichtjaar moeten kijke bij 5 lichtjaar wat het gebeuren heeft op gelevert wel of niet stuk
Inderdaad, des te “verder” je kijkt, des te verder je terug kijkt in de tijd. En door dichter naar jezelf te kijken kijk je een stuk minder terug in de tijd. Het heden is “nu”, en vanuit het heden creeeren we zelf de toekomst.
Je kijkt terug, maar dat is niet het zefde dat het verleden er ook is.
Dat klopt, alles wat je ziet is in feite niet meer. En daarom is het heden dus de grens van het universum, de grens tussen wat was en wat komt. “nu”
Waar is mijn reactie gebleven?
Die staat er toch?
Neem me vooral niet kwalijk ik dacht dat hij weg was.
Helemaal mijn fout, sorry.