Licht is slechts een spoor van alles wat geweest is..

Alles wat zichtbaar is is al geweest voordat u het kon zien. De werkelijkheid die wij zien zijn als voetstappen in het zand. We zien nooit de letterlijke actie, we zien slechts het spoor van de actie die al geweest is voordat we het zagen.of konden waarnemen.

Het is best grappig dat als je je heel bewust wordt van tijd dat je feitelijk altijd maar naar dingen uit het verleden zit te kijken. Wat wij zelf beschouwen als nu is slechts ons eigen moment in de tijd waarop we iets zien wat eigenlijk al was. “nu” is zo dichtbij ons dat we er eigenlijk overheen kijken. Als we het over het heden hebben dan is dat een soort van collectief heden. Het is voor iedereen is onze omgeving vandaag wellicht 19 Mei. Mocht u dit op een andere dag lezen dan zal ook deze dag op dat of dit moment voor vele mensen in uw omgeving ook gelden. De uitzondering die ik maak is voornamelijk bedoelt voor de verwarring die ontstaat als 2 mensen hetzelfde lezen op hetzelfde moment terwijl er de één in Nederland zit en de ander is Australië.

Als we straks het WK in Brazilië bekijken en Nederland scoort dan juichen de Nederlanders in Brazilië net even eerder dan dat wij dat hier in Nederland doen. Er is een tijdsverschil tussen het moment waarop er wordt gescoord en het moment waarop wij dat zien.

Als we dit voorbeeld nog verder doortrekken en daarbij een voorstelling maken van een mannetje op de Maan dan zal deze indien hij door een telescoop naar de wedstrijd zit te kijken pas 1,5 seconde nadat er gescoord wordt ook daadwerkelijk zien dat er gescoord is.De fotonen van de wedstrijd die hij ziet bereiken hem tenslotte pas na zo’n 1,5 seconde. Ik hoop maar dit dat nog een beetje te volgen  is want de werkelijkheid is nog vreemder dan dat u kunt vermoeden.

Stel nu een voor dat u vanuit Nederland de wedstrijd in Brazilië volgt en daarbij ook via een telescoop het mannetje op de Maan ziet. Op een gegeven moment scoort Nederland. U ziet dat hier pas na zo’n 1/10 seconde, ietsje later dus. Vervolgens kijkt u naar het mannetje op de Maan. Die ziet het doelpunt pas na 1.5 seconde vallen waarna het nog een 1.5 seconde duurt voordat u hem ziet juichen. Tussen het doelpunt wat valt in Brazilië en het juichende mannetje wat u ziet op de Maan zit dus 3 seconde verschil.

Denk hier maar eens aan als u uzelf in de spiegel ziet staan. U ziet uzelf altijd jonger dan dat u werkelijk bent. Indien u vanaf de aarde in  een spiegel zou kijken op de Maan dan ziet u al uw eigen bewegingen met 3 seconde vertraging. Het blijft lastig om over te brengen maar alles wat u ziet is letterlijk al geweest. Licht is slechts het spoor van ons verleden en vanuit uzelf creëert u de toekomst.

En zo dicht zit u dus op het exacte randje van het universum én de werkelijkheid..:)  

 

cosmos a spacetime odyssey.. en nu even opletten hé..:)

Toch nog eens proberen duidelijk te maken waar wij ons bevinden in de space/time…

Bekijk de video in onderstaande link en let goed op de plaats en het tijdstip waar wij ons nu bevinden,

Cosmic calendar

Als u goed oplet begint de kosmische kalender bij de big bang ( daar waar de tijd en ruimte zijn begonnen) en eindigt deze kalender op het tijdstip waar wij ons nu bevinden. Stel uzelf de volgende vraag..

Bestaat er tijd zonder ruimte?

Het antwoord zit hem in de vetgedrukte woorden..;)
Nog een keertje dan maar:

“Vandaag bevindt u zich op de grens van het universum, en zolang u leeft dijt het universum uit in de tijd en ruimte die u zelf ter beschikking heeft en benut. Voorbij de grenzen van het universum is het morgen of wellicht straks..”

De werkelijkheid is een projectie binnen (in) het brein..

Zodra we onze ogen open doen en naar buiten kijken beginnen we direct met onszelf te bedriegen. Er is geen buiten..:)

Alles wat we zien is slechts een projectie van ons brein waarvan wij denken dat deze echt is. De grens tussen echt en illusie is zo nauw verweven dat je beter zou kunnen spreken over een echte illusie van de werkelijkheid.
Met onze ogen vangen we lichtdeeltjes op die door ons brein worden omgezet naar zichtbaar beeld. Maar feitelijk ziet u de werkelijkheid dus letterlijk tussen uw oren en is het zelfs denkbaar dat ieder mens een andere werkelijkheid ziet. Het maakt alle onrust op aarde wel eenvoudig verklaarbaar. Zoveel hoofden, zoveel werelden en dus ook zoveel illusies.

Tot zover dit, want waar het hier bij mij werkelijk om draait is om een bewustzijn aan te wakkeren waarbij men zich enigszins beseft dat het hele universum een illusie is die met gemak tussen uw oren past. Het universum is niet groter dan het oneindige inbeeldingsvermogen van de mens.

Het is even wakker worden, maar eigenlijk is het een zeer eenvoudig concept of idee om de werkelijkheid zo te bekijken dat de werkelijkheid niets meer is dan onszelf. De werkelijke grens van het universum hoeven we niet heel ver te zoeken. Want het universum is slecht begrenst door de stappen die wel wel of misschien juist niet nemen. Goed dan. Zo denk ik er dus over..:)

Uw eigen ik als uiterste grens van het universum.. een klein beetje Cloud Atlas dus…

Misschien heeft u mij dit al eerder horen zeggen. “Vanuit uw eigen momentje in het heden creëert u zelf de toekomst”, en hoewel we het niet direct zien of misschien wel zo direct dat we het niet meer bevatten, is de plaatst en het tijdstip daar waar u nu bent uw eigen persoonlijke grens van het universum.  Bij iedere stap of actie die u onderneemt creëert u telkens weer een nieuw stukje toekomst. Nu heb ik gisteren de film “Cloud Atlas” bekeken en nu moet ik toch even kwijt dat deze film een klein beetje inzicht geeft over de wijze waarop ik de realiteit zie. Natuurlijk kunt u dat afdoen als een fantasie of een sterk verhaal. Die vrijheid heeft u en houdt u ook, zo bent u ook vrij om te denken dat de aarde plat is en dat de sterren gaten in het gordijn van de nacht zijn. Niets is er zo mooi als een vrije gedachte. En zoals ook in de film ter sprake komt, je weet pas wat vrijheid is als je in de gevangenis zit. Misschien ook vermeldenswaardig dat ik ooit geschreven heb over de muren om onze vrijheid die steeds hoger worden. We denken dat we in vrijheid leven, maar zijn eigenlijk niets meer dan gedwongen belastingbetalers die als ze maar hard genoeg werken hun vakantie kunnen kopen. In een wereld waarin je vrijheid moet kopen zit je in feite in een gevangenis. Grappig allemaal, we weten zo veel maar er wordt maar weinig begrepen. 🙂

Ik kan natuurlijk nog eens herhalen dat uw eigen bewustzijn de uiterste grens van het universum is, vanuit het heden wordt de tijd en ruimte van de toekomst geboren. En dat u bij iedere stap die u zet u ook een nieuw stukje realiteit creëert. Vooralsnog blijken er maar weinigen te zijn die de realiteit op deze wijze ervaren, wellicht biedt de film “Cloud Atlas” u een kleine blik in deze keuken van de werkelijkheid. Een aanrader dus..

https://www.youtube.com/watch?v=77qKovjb_IA

Anders kijken kun je leren..

Als je met een constante snelheid over de weg rijdt dan maakt het niet zoveel uit of je dan zegt dat je met 100km/u gaat of dat er na ieder uur 100 km is afgelegd. Kortom, er is op dat moment geen verschil als je stelt dat je per uur 100 km aflegt of dat je met 100km/u gaat. Om het een allemaal in een wetenschappelijk sokje te stoppen, een wetenschappelijke jas is te groot: 100km/u = 1u/100km. Het is maar net hoe je naar de zaken wilt kijken.

Mij verbaast het dus dat er in de discussie die ik tracht te voeren zoveel weerstand is als je stelt dat de lichtsnelheid in combinatie met de verstreken tijd op aarde net zo goed uitgedrukt kan worden in km/s als s/km. Anders kijken kun je leren. Als we nu dus anders naar de theorieën van Einstein  zouden kijken en c niet uitdrukken in km/s maar s/km, dan is het meer dan logisch dat de lengte van een seconde gelijk is aan de afgelegde weg van ongeveer 300.000km van een foton.

Door anders te kijken zou je kunnen spreken over de snelheid van tijd die uitgedrukt kan worden in km/s. De lengte van een seconde is gelijk aan een x aantal kilometers. Voor iedere 300.000km die een fotonen zich verwijderd van ons kunnen wij er weer een seconde bijzetten in onze eigen kalender. De link tussen verteken tijd en vergane ruimte staat in verhouding tot elkaar als 1/1.

Als je anders kijkt kun je licht zien als een spoor wat achter blijft terwijl wij continu verder gaan, licht blijft achter in de ruimtetijd van het verleden en daar waar wij ons “nu” bevinden, vanuit dat punt creëren wij zelf de toekomst.   Door anders te kijken kun je je leren beseffen dat daar waar je nu zelf bent, dat daar de absolute grens van het universum is, een grens tussen wat was en wat komt, precies op dat punt daar ben jij.

 

Daarbij moet ik vermelden dat het me eigenlijk worst zal zijn of je het nu wel of niet met me eens bent. Als je het maar gelezen hebt. Het is je nu verteld.

Argh.. geen hardnekkiger geloof dan wetenschap. Misschien niet zo broos als geloof, het is allemaal iets taaier maar als e het maar lang genoeg buigt breekt het uiteindelijk ook vanzelf af. 🙂

Vanuit het hier en nu gaat u iedere seconde een stukje verder..

Zo moeilijk is dat toch niet? Als u kunt klokkijken en u zich een beetje bewust bent van uw eigen positie in het universum dan is het kinderlijk eenvoudig om tot het besef te komen dat uw eigen aanwezigheid in de ruimte en tijd letterlijk de plaats is waar vanuit het universum steeds verder uitdijt.  Bij iedere stap die u zet volgt een reactie daarop van het universum om u heen. En het universum is niet louter de enorme ruimte om ons heen gevuld met sterren en planeten,  het universum is het alles omvattende heelal. Wellicht afgeleid van “het al”.

Als ik hier een stukje tekst plaatst op dit weblog dan reageert het universum daar in zekere mate op. Geen zorgen, ik kan niet het hele universum even een slinger geven en ben ook niet in staat om de Maan uit positie te brengen. Nee, de mate waarin ik in staat ben om het universum te veranderen is groot, maar dan wel weer zo klein dat u er eigenlijk niets van zult merken. 🙂 En ik ben geen tovenaar ofzo, ik heb net zoveel macht over het universum als u. De waarheid kan worden gevonden in het allerkleinste, wellicht kunt u uw eigen God vinden onder een steen, maar ja.. als je niet weet hoe je moet kijken ga je dat natuurlijk nooit zien of vinden.. 😉

Daar waar de wetenschap op zoek is naar een verklaring van de werkelijkheid zet diezelfde wetenschap zich bij iedere ontdekking steeds verder buiten spel. Ze lopen letterlijk de werkelijkheid voorbij door niet het spel in zichzelf te ontdekken. Daar waar het einde is daar is ook het begin, en natuurlijk kun je heel ver gaan in het zoeken naar het begin door met je telescoop de ruimte in te staren, of door het kleinst mogelijke deeltje in kaart te brengen. Een hele leuke puzzel, maar beide puzzels brengen u nooit daar waar u zijn moet. Om de werkelijkheid echt in kaart te brengen moeten we voornamelijk naar onszelf kijken, en de leuke contradictie die ons gegeven is maar die slechts een enkeling zal begrijpen is het volgende, ik zal hem even apart quoten zodat u er niet aan voorbij gaat. ( ow ja, u gaat altijd voorbij en wel met zo’n 300.000km/s terwijl licht het spoor is wat wij achterlaten in de ruimtetijd.. ).

Des te realistischer u bent, des te minder u in staat bent om de realiteit te bevatten. Als u denkt dat deze illusie echt is dan heeft u het mis. Het is echt een illusie.

Het is verder een heel klein stapje om tot een heel eenvoudig inzicht te komen, en met alle kennis van de wereld zult u nimmer tot deze wijsheid komen. Niets is zo vergankelijk als kennis, de eeuwigheid verbergt zich in wijsheid en kan gevonden worden in alle metaforen die de illusie van de werkelijkheid u laten zien. Als u droomt dan droomt u in metaforen, en als u wakker bent is dat eigenlijk exact hetzelfde. De realiteit is niets meer dan een hardnekkige droom waaruit u ooit zult ontwaken om wakker te worden in de volgende droom. Ha, dat klinkt weer lekker zweverig..:) En daar hou ik eigenlijk helemaal niet van, maar goed.. moet ik mijn ogen dan sluiten voor de werkelijkheid die een illusie is?

Goed, als je heel realistisch bent, en dan bedoel ik echt realistisch!, dan kunnen we eigenlijk helemaal niet bestaan. Hoe realistisch is het als ik stel dat er een oneindig grote ruimte bestaat waarin een oneindig klein stipje bestaat ( als de ruimte oneindig groot is, dan zijn wij natuurlijk oneindig klein)  waarin kleine wezentjes leven die achter een televisie op de bank zitten met een Ipad? En elke ochtend lopen die wezentjes naar de bakker en drinken koffie. Zo houden er blijkbaar ook van om elkaar de hersens in te slaan en zijn verslaaft aan olie. Ook denken ze dat ze in staat zijn om het universum in kaart te brengen, maar dat is ongeveer hetzelfde als de weg van Amsterdam naar New York te vragen aan een mier. De kans dat dat lukt is oneindig klein. 🙂

Goed, de enige overeenkomst die zowel door een mier of een mens begrepen zou kunnen worden ( en dat is wel zo eerlijk)  is dat je bij iedere actie die je teweeg brengt je in staat bent om het universum een klein beetje naar eigen inzicht in te vullen.  Heel eenvoudig eigenlijk, uw eigen bestaan in het hier en nu is exact op de plaats waar vanuit het universum telkens een stukje verder gaat. Vandaag is de grens van het universum, en uw eigen staat van bewustzijn ( en dat is de staat waarin u zich bewust bent van uw eigen moment in het “nu”) geeft aan hoe flinterdun of kort die grens eigenlijk is.

De realiteit creëren we zelf vanuit het “nu”.  En dat “nu” dat is dus de grens van het universum.  En nu verder…

 

 

 

 

 

 

 

 

De werkelijkheid is een projectie tussen uw oren, er is geen universum buiten uzelf..

Ik denk niet dat u hier iedere dag bij stilstaat. Maar alles wat u waarneemt is in feite een illusie die uw hersenen u letterlijk tussen uw oren laten zien of zelfs voelen. Uw ogen zijn in feite niets meer dan 2 antennes die straling opvangen, de hersenen verwerken deze straling naar zichtbaar beeld. Maar de afbeeldingen of beelden die u ziet zijn letterlijk een illusie van de hersenen.  Alles wat u ziet of denkt te zien ziet u letterlijk tussen uw oren. Dus hoe groot het universum dan ook mag lijken, het hele universum wat u ziet bevindt zich tussen de oren. Een knappe psychiater die dat er nog uitkrijgt. 🙂

 

 

Welkom op de grens tussen realiteit en toekomst..

Hoe dicht staat u nog bij uzelf? In welke mate realiseert u zich dat u zelf heel veel invloed heeft op de toekomst? Realiseert u zich dat u uw eigen toekomst continu zelf bepaald door er zelf voor de kiezen om een stapje naar links of rechts te maken? En dan gaat het niet over verkiezingen, maar puur om het momentje “nu” waarin u continu gevangen zit. Als ik stel dat u zelf uw toekomst bepaald dan denkt u vast aan de toekomst die u tegemoet komt over een paar dagen, een week, jaren of decennia. En daar gaat u eigenlijk een klein beetje de mist in. Het gaat hier over de toekomst die voor u ligt in enkele minuten of secondes. Het gaat over de toekomst waarin u nu een bepaald om een boterham te gaan smeren of dat u toch nog maar eerst een kop koffie gaat drinken. De keuze of u over een paar minuten in de auto stapt om naar uw werk te gaan of dat u toch maar met de fiets naar een kennis gaat en vandaag een dagje vrij neemt.

Iedere keuze die u maakt heeft een gevolg voor de toekomst. Vanuit uw eigen keuze die u maakt realiseert u een stukje werkelijkheid die wel of niet zal bestaan. Als u vandaag in de auto stapt om naar uw werk te gaan, en stel dat u windmolens verkoopt, dan bestaat er een kans dat u vandaag een order binnen krijgt om 20 windmolens te leveren en plaatsen op de nieuwe Maasvlakte. Het is ook mogelijk dat u onderweg gaat naar een kennis en daar toevalligerwijs een persoon tegenkomt die u een nieuwe baan aanbiedt zodat u over een paar weken geen windmolens meer verkoopt maar dat u ergens in Hong Kong de leiding gaat geven aan een nieuwe broodjeszaak.

Op ieder moment “vanuit uw eigen heden” maakt u telkens keuzes die zowel voor u als voor een ander de toekomst in bepaalde mate bepalen.  Er is eigenlijk niets absurds aan om te stellen dat de grens tussen wat was en wat komt precies op het moment is daar waar u uw keuzes maakt.  Het lijkt me niet zo vreemd om te stellen dat de grens tussen verleden en toekomst exact plaatsvind op het moment “nu”.

Het verbaast me dan weer wel een beetje dat ik dan zoveel bagger over mij heen krijg als ik stel dat het moment “nu” tevens de uiterste grens van het universum is. Ik weet wel hoe het komt eigenlijk..:)

Als ik het over de uiterste grens van het universum heb dan pakt men een telscoop en gaat zo ver mogelijk het universum in staren. En slechts een enkeling realiseert zich dat datgene wat zo ver weg lijkt eigenlijk heel dichtbij is. Uw eigen bestaan in de 4 dimensionale ruimtetijd  is exact de plaats waaruit nieuwe tijd en ruimte ontstaat. Voorbij de uiterst grenzen van het universum ligt slechts de ongeschreven toekomst. Heel simpel eigenlijk, voorbij het universum bestaat niet omdat het simpelweg nog niet zo laat is.

Het licht is de wijzerplaat van de klok waar wij langs bewegen.

Het zal de wetenschap niet zijn  ontgaan dat tijd en beweging aan elkaar gerelateerd zijn. Om tijd te meten gebruiken gebruiken we een beweging of trilling die zo constant mogelijk is of op z’n minst lijkt te zijn.  Een eenvoudige klok is in principe genoeg, op een goede klok loopt de secondewijzer met altijd exact dezelfde snelheid in de rondte over de wijzerplaat. Bij een klok met een omtrek van 1 meter gaat het uiterste puntje van de secondewijzer altijd met 1m/min in de rondte. Als we middels deze wijze naar een klok kijken kun je ook zeggen dat de snelheid waarmee tijd verloopt 1m/min is. Zodra de secondewijzer een weg heeft afgelegd rond de wijzerplaat van 60 meter, je zou dan eigenlijk een wieltje op het puntje van de secondewijzer moeten monteren, dan weet je dat er na een afgelegde weg van 60 meter een uur aan tijd voorbij is gegaan.

Tijd kun je heel goed uitdrukken in “afgelegde weg”,  en bij een constante snelheid kun je het aantal secondes wat voorbij is gegaan eenvoudig tellen door gewoon de afgelegde meters te tellen. Als je weet dat een snelheid altijd exact dezelfde is dan maakt het in wezen niets uit of je spreekt over m/s of s/m. Dan rest mij eigenlijk een aantal vragen die maar niet beantwoord worden:

Waarom mag je niet zeggen dat de snelheid van tijd gelijk is aan de snelheid van licht die wij meten?

In plaatst van een lichtsnelheid van 300.000km/s kun je ook zeggen dat tijdsverloop gelijk is aan 1s/300.000km. Als we “het licht” beschouwen als de wijzerplaat van het universum dan is het mogelijk om ons eigen bestaan in het heden, het hier en nu,  te zien als het uiterste puntje van een secondewijzer.  Is het onmogelijk om een concept te bedenken waarin tijd een snelheid heeft?

 

 

 

 

 

1 meter = 3.28 voet, en daarmee bewijs je dus eigenlijk de onzin van A.Einstein.

Of ik nu met 1 m/s aan het lopen ben of met 3.28 voet/s, de snelheid die ik hierbij heb is exact dezelfde slechts uitgedrukt in een andere waarde. Simpel toch?

Hetzelfde geval is dit met de lichtsnelheid,  je kunt heel exact stellen dat deze snelheid  299.792km/s is, maar je kunt net zo goed zeggen dat dit 1 Rkm ( Rudolfhendriqueskilometer)/seconde is.  Het getal wat we aan een bepaalde waarde toekennen is relatief. Iedere vaste waarde kunnen we 1 noemen, en de afstand van 299.792km kunnen we ook 1Rkm noemen.

Nu kujn je volgens de formule van Albert, E = mc² natuurlijk een beetje duur en ingewikkeld doen over   c² wat staat voor ( 1s²/299.792km²), maar als we c gewoon op 1 stellen staat daar niets meer dan ( 1s²/Rkm1² ) en een beetje handige snuiter weet dat daar dan eigenlijk staat (1 x 1)

 

Grappig is dat, door slechts een andere waarde te gebruiken voor c, en die waarde is relatief want of je c nu uitdrukt in cm, kilometers, Feet, inch, Miles of Rkm’s, de formule blijft geldig. Er is echter 1 klein verschil, zodra we c op 1 stellen dan valt de formule van Einstein in duigen. E =m x 1²
Zo simpel, maar als je niet buiten de kadertjes kunt of weet te denken dan lijkt Einstein een stuk genialer dan dat hij werkelijk was.. 🙂